eternal sunshine on the spotless mind

pazar günü öğlen saatlerinde uyandım. havan gibi başım ağrıyordu. bünyedeki her hücreden anason kokusu yayılıyordu. telefonuma baktım bi takım acaip mesajlar gelmiş artık kime ne yazdıysam ''evet canım iyi ki kenyada değiliz'' den ''hakan ünsalın anasını skiyim'' e kadar uzanan cevaplar vardı. ayrıca fotoraflarda da çok iri bi çoban köpeği ile fotolarım vardı. patilerini omuzlarıma koymuş kafası yüzümün hizasında gayet iri bi hayvan. böyle ''hacı naber'' der gibi bakıyor yüzüme. ama en acaibi elimin üstünde tükenmez kalemle Rui Costa yazıyordu. sebebi hakkında en ufak fikrim yok. sabah uyanıp elinin üstünde portekizli bi topçu adı yazılı olması insana bi daha içmiycem lan dedirtiyor. büyük kolpa tabi. nereye içmiyosun. olmuyor öyle bişiy de periyodik olarak der insan böyle şeyler.

aveanın keşke o gece neler oldu gibi bi özelliği olsa. ''abi o rakı bitince hasan eve gidelim dedi dinlemediniz keşke dinleseydiniz yaa'' diye mesaj atsa avea. faydalı olurdu. bi takım taşları yerine oturtmaya çalıştım ama tam olarak nedir ne deildir netleşmedi kafamda. Eternal Sunshine on the Spotless Mind gibi ama uzak ara tırtı. ''evet o filmi ben de çok seviyorum burcucum'' denilen filmler listesinde kafaya oynayan bi film ile ilgili olayım bu kadar. böyle düşününce daha da gerildim.

ama geçti bi süre sonra. şu anda Kars'ta vatani görevini yapmakta olan önder adlı arkadaşım ve onun derbi öncesi polis tarafından tartaklanınca söylediği, hayata pozitif bakmayı ifade eden fantatik cümlesi ''en azından skilmedik be oğlum'' geldi aklıma. olumlu düşündüm böylece. gayet uygun bi kişisel gelişim kitabı adı olur gibi geliyor bu cümle. o işe girersem bu adı veririm kitabıma. olmayacak şey deil bence bu.